ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...

Εκτός από την κριτική τοποθέτηση του Κ. Σημίτη στο θέμα της διαδικασίας εκλογής προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, που αποτέλεσε και ένα από τα βασικά θέματα της επικαιρότητας, που εξάπτει και τη φαντασία (?) πολλών, σχετικά με τη σκοπιμότητα και ιδιαίτερα το “timing” της αναφοράς, θα παραθέσω ένα άλλο απόσπασμα από την ομιλία του, στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Λονδίνου, σχετικά με το ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη σύγχρονη δημοκρατία
… «Είναι πλέον τετριμμένο, ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απέκτησαν ένα ρόλο στην σύγχρονη δημοκρατία, χωρίς να υπάρχει τέτοια πρόβλεψη στο Σύνταγμα. Ο Τύπος εμφανίζεται να ασκεί το δικαίωμα της παρακολούθησης και της επίβλεψης, δικαίωμα που ανήκει στην κοινωνία. Ο Τύπος δεν θα πρέπει να επιβάλει πολιτικές, να προωθεί ειδικά συμφέροντα ή να χρησιμοποιεί την δύναμή του με τέτοιο τρόπο ώστε να υπαγορεύει τις επιλογές του στην κυβέρνηση. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Τα μέσα ενημέρωσης και ειδικότερα η τηλεόραση, αποτελούν παράλληλη δύναμη με την κυβέρνηση. Η τηλεόραση οδηγεί τα κόμματα σε μεγαλύτερη εξάρτηση στο οικονομικό κεφάλαιο και ενισχύει τα πλουτοκρατικά χαρακτηριστικά της Δημοκρατίας
Προσπάθειες να περιορισθεί η δύναμη των μέσων ενημέρωσης, συνέχισε ο κ. Σημίτης, έχουν γίνει σε πολλές χώρες, είτε με νομοθεσία περιορίζοντας τη συγκέντρωση της ιδιοκτησίας στα χέρια λίγων, είτε με κανονισμούς που αφορούν την κατάχρηση εξουσίας και την ποιότητα των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Ωστόσο παρά τις προσπάθειες αυτές, η πολιτική ζωή καθορίζεται από ένα παράγοντα του οποίου τα όρια είναι δύσκολο να περιορισθούν και παραμένουν αδιευκρίνιστα. Οι νομοθεσίες δεν είναι αρκετές. Η δύναμη περιορίζεται με την δύναμη. Η κρίση στην Δημοκρατία σ΄ αυτή την περίπτωση είναι αποτέλεσμα της έλλειψης πολιτικής θέλησης να αντιμετωπίσει την δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τα κόμματα στην επιθυμία τους να χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης για τους δικούς τους σκοπούς, ταυτίζονται με αυτά».

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση του πρώην πρωθυπουργού, που όπως τελευταία συνηθίζει αντιμετωπίζει τα προβλήματα ως καθηγητής – αναλυτής, περιγράφοντας, κυρίως, την κατάσταση χωρίς να στέκεται κριτικά ή μη, στον τρόπο που ο ίδιος την αντιμετώπισε ή έστω προσπάθησε να την αντιμετωπίσει.
Από την ακραία τοποθέτηση του πάλαι ποτέ Μαρούδα, που δεν θα επέτρεπε τους δορυφόρους να εκπέμπουν πάνω από την Ελλάδα, τον Αρκουδέα και το «αντάρτικο» της Ν.Δ. για την καθιέρωση της «ελεύθερης» ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, φτάσαμε μετά από αρκετά χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, οκτώ από τα οποία με επικεφαλής τον Κ.Σημίτη, στη σημερινή κατάσταση. Στο απόσπασμα της ομιλίας υπάρχει μια μάλλον ομολογία της αποτυχίας της πολιτικής γενικά, που πιθανόν να αποτελεί και στοιχείο υποσυνείδητης αυτοκριτικής του πρώην πρωθυπουργού.

Ξεχωρίζω δύο προτάσεις από την ομιλία «Η τηλεόραση οδηγεί τα κόμματα σε μεγαλύτερη εξάρτηση στο οικονομικό κεφάλαιο και ενισχύει τα πλουτοκρατικά χαρακτηριστικά της Δημοκρατίας» και «Τα κόμματα στην επιθυμία τους να χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης για τους δικούς τους σκοπούς, ταυτίζονται με αυτά»
Μήπως αυτές οι δύο προτάσεις μας οδηγούν στον εύλογο συνειρμό, ότι τα κόμματα από το στάδιο της εξάρτησης, μπορούν να περάσουν στο στάδιο της ταύτισης με το οικονομικό κεφάλαιο ή τουλάχιστον της εξυπηρέτησης του; Μήπως και αυτό είναι ένα ακόμη στοιχείο αυτοκριτικής του πρώην πρωθυπουργού;