Το σκάνδαλο της SIEMENS, έχει χτυπήσει το σύνολο του πολιτικού συστήματος της χώρας, που αναζητά εναγωνίως να βρει τον τρόπο με τον οποίο θα το ξεπεράσει. Προς το παρόν στρουθοκαμηλίζει, περιμένοντας το «νέο» γεγονός που θα περάσει το σκάνδαλο σε δεύτερη μοίρα.
Το ιδιαίτερα ανησυχητικό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το ότι ο «ξένος» παράγοντας – αυτός που αρχικά διερεύνησε την υπόθεση - γνωρίζει «πρόσωπα και πράγματα», γεγονός που καθιστά δυνατή την κατάσταση πολιτικής «ομηρίας», σημαντικού αριθμού πολιτικών προσώπων, κατά βάση των δύο μεγάλων κομμάτων.
Ίσως το καλύτερο για όλους, θα ήταν αυτό που περιμένει και ο μέσος Έλληνας, το «κουκούλωμα» της υπόθεσης και αυτή είναι μάλλον και η πρόθεση της κυβέρνησης, μια που δεν φαίνεται δυνατή η μονοσήμαντη στόχευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εδώ όμως εμπλέκονται, πολιτικοί τάσεων και ρευμάτων, οικονομικά-εταιρικά συμφέροντα, εντός και εκτός επικράτειας.
Σύνθετο παιχνίδι, γιατί πέρα από τη δυσκολία της επίλυσής του, πρέπει να αντιμετωπίσει και την αξιοπιστία του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, η οποία βρίσκεται στο χαμηλότερο δυνατό σημείο και δε δείχνει ικανή να ανακάμψει.
Χρήματα στον «στρατηγό» της πρώτης εκσυγχρονιστικής περιόδου, τηλεφωνικά κέντρα- η/υ, στην οικογένεια πρώην πρωθυπουργού, κουζινικά και ταξίδια αναψυχής,με πολλή ή λιγότερη δόση αλήθειας, επιδρούν απαξιωτικά στο σύνολο του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος.
Η άνοδος του «κανένας» εμφανίζεται ολοένα και ποιο απειλητική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, διαγράφοντας τον κύκλο του, φαίνεται να σταθεροποιείται σε διψήφιο ποσοστό, δεν μπορεί όμως να αποτελέσει εναλλακτική λύση και η εσωτερική του ανομοιογένεια, σε συνδυασμό με το γενικότερο κλίμα, μάλλον δεν ευνοεί προς το παρόν πειράματα με συνεργασίες.
Στο ΠΑΣΟΚ, τα δύο ισχυρά ρεύματα δύσκολα θα παραχωρήσουν το ένα τη θέση του στο άλλο και φαίνεται να είναι ακόμα νωρίς για να αποβάλλει τη «ρετσινιά» της κυβερνητικής περιόδου. Ο κόσμος της κεντροαριστεράς εμφανίζεται να είναι ιδιαίτερα σκληρός απέναντι στο «κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ», παρά το ότι κοινωνικοοικονομικά ωφελήθηκε.
Η ΝΔ συρρικνώνεται, αλλά όσο δεν θα εμφανίζεται «δυναμικός» εκφραστής του «μεσαίου» χώρου, θα ελπίζει σε ανάκαμψη, παρά το ότι, το κάθε πέρσι και καλύτερα, είναι γεγονός σε όλες της πτυχές της καθημερινής ζωής.
Η εναλλακτική λύση της συγκυβέρνησης αλλά γερμανικά, παρότι θα «βόλευε» πολλούς εκτός πολιτικής παράγοντες, μάλλον για «τεχνικούς» λόγους πρέπει και αυτή προς το παρόν να θεωρείται μη εφικτή.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Ιταλοποίηση της Ελληνικής Πολιτικής ζωής δεν πρέπει να θεωρείται σενάριο, εκτός πραγματικότητας, όσο η κοινωνία θα παρακολουθεί αυτά που συμβαίνουν σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, προσπαθώντας να βρει - και να κατασπαράξει - τον ένοχο, αν και είναι σχεδόν βέβαιη ότι στο τέλος δεν θα αποκαλυφθεί η πραγματικότητα.
Ίσως γιατί δεν θα ήθελε να την ακούσει…άλλωστε μάλλον τη γνώριζε…και τη γνωρίζει.. Σε αυτό ποντάρει και η επικοινωνιακή πολιτική της «μη παραδοχής»….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου