άρθρο του συνεργάτη perban555
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΙΤΣΗΣ
ένας πολιτικός - οραματιστής μπροστά από την εποχή του
Την Τρίτη που μας πέρασε, την Τρίτη 7 Απριλίου, συμπληρώθηκαν 18 χρόνια από τότε που ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΙΤΣΗΣ, ο πολιτικός τον οποίο, όσοι αντιμετωπίζουν την πολιτική χωρίς «τσουβαλιδόν» αναθεματισμούς και με πίστη - ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αναπολούν και διαπιστώνουν την έλλειψή του από τη σημερινή, τω όντι απογοητευτική, πολιτική σκηνή. Γι’ αυτό και έχει μείνει στην καρδιά όσων τον πρόλαβαν, άκουσαν τον πολιτικό του λόγο, πίστεψαν και συμμερίστηκαν τα οράματά του…
Και φυσικά, κανένα μα κανένα ΜΜΕ δεν ασχολήθηκε μ’ αυτήν την επέτειο, όχι δίκην μνημοσύνου – κάτι που και ο ίδιος θα σιχαινόταν – αλλά σαν ένα λαμπρό παράδειγμα πολιτικής, πολιτικής με όραμα, φαντασία, αγώνα…
Ο Αντώνης είναι ο πολιτικός που στο Υπουργείο Περιβάλλοντος (1981-1984) που, όχι μόνο δεν δίστασε να τα βάλει αλλά «προκάλεσε» κιόλας αυτό που ονομάζουμε «διαπλεκόμενα»… Είναι ο πολιτικός που έφερε την προστασία του περιβάλλοντος στο επίκεντρο της πολιτικής (προσέξτε, πριν από 30 σχεδόν χρόνια, τότε που δεν είχαν ακόμη προκύψει θέματα όπως «φαινόμενο θερμοκηπίου»,» τρύπα όζοντος», «ερημοποίηση», «κλιματική αλλαγή» κτλ που σήμερα κυριαρχούν)… Είναι ο πολιτικός που πήρε αποφάσεις, κόντρα πολλές φορές, ακόμη και στην κοινή γνώμη, αγνοώντας αυτό που λέμε «πολιτικό κόστος»… Είναι ο πολιτικός που απομακρύνθηκε από το Υπουργείο του επειδή… «έγραψε ιστορία»… Και πραγματικά ΕΓΡΑΨΕ ΙΣΤΟΡΙΑ… Είναι ο πολιτικός που πρώτος (άντε, από τους πρώτους) που είχαν μια ολοκληρωμένη και επιστημονικά και πολιτικοκοινωνικά στοιχειοθετημένη άποψη την οποία προσπάθησε να εφαρμόσει μέσω της πολιτικής δράσης του. Αν η ιδέες του και η συγκεκριμένη νομοθεσία που προσπάθησε να προωθήσει ως Υπουργός Χωρεοταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος (τότε το Υπουργείο Δημοσίων Έργων δεν είχε ενσωματωθεί, δεν ήταν ΠΕΧΩΔΕ, - σήμερα ο Γιώργος το έχει εξαγγείλει και ο Καραμανλής το σκέφτεται, να δημιουργηθεί ξεχωριστό Υπουργείο Περιβάλλοντος) αν λοιπόν όσα είχε προτείνει είχαν εφαρμοστεί, όλοι συμφωνούν ότι η μορφή της χώρας μας θα είχε αλλάξει…
Ξεχωριστή και η παρουσία του στο Υπουργείο Παιδείας, εκεί που μίλησε για εεληνοκεντρική παιδεία, για τη γλώσσα μας (σχεδόν 30 χρόνια πριν εμείς διαπιστώσουμε ότι οι σημερινοί έφηβοι δεν ξέρουν να εκφραστούν, να μιλήσουν σωστά ελληνικά…), για την αξιολόγηση σπουδών και πανεπιστημίων (30 χρόνια πριν και βέβαια όχι με τον στρεβλό τρόπο της κ. Γιαννάκου…), για ελληνικές σπουδές που θα κατακτούσαν τον κόσμο, για την εκκλησιαστική περιουσία (περίπου 30 χρόνια πριν μας προκύψει το Βατοπέδι…)
Σε ό,τι αφορά τον Ελληνισμό, έθεσε ζητήματα που αργότερα έγιναν επίκαιρα και μπροστά στα οποία βρεθήκαμε απροετοίμαστοι. Αλήθεια πόσα χρόνια μετά θεσμοθετήθηκε το ΣΑΕ, το οποίο απαξιώθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση και έχει σχεδόν αδρανοποιηθεί; Ο Τρίτσης μίλησε στην ελληνική ψυχή αναφερόμενος στην ελληνική γλώσσα, στην ορθοδοξία, στην ανάγκη δημιουργίας Κέντρων Ελληνικών σπουδών σε όλο τον κόσμο, στην ενεργότερη πνευματική σύνδεση με τις εστίες του ελληνισμού «όπου γης», όπως χαρακτηριστικά έλεγε… τον χαρακτήρισαν συντηρητικό (!!!), προγονόπλκτο, αρχαιολάγνο…Και κείνος χαμογελούσε… Ήταν ο πολιτικός που, υπερβαίνοντας τα όρια του μίζερου εθνικισμού, προέτρεπε να κατακτήσουμε όχι εδάφη, αλλά την ιστορία μας, να γίνει η Ελλάδα Παγκόσμιο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών και να ξαναζωντανέψουμε την παρουσία του ελληνισμού στους τόπους παρουσίας του ελληνισμού – κάτι που σήμερα συνειδητοποιούμε τι ακριβώς σημαίνει.
Χρειάστηκαν λοιπόν σχεδόν 30 χρόνια (γίνομαι κουραστικός αλλά… πώς αλλιώς θα συνειδητοποιήσουμε πόσο μπροστά ήταν ο άνθρωπος;…) για να ωριμάσουν και να υλοποιηθούν από την ελληνική πολιτεία κάποιες προτάσεις και ιδέες του που εκείνη την εποχή λοιδωρήθηκαν και πολεμήθηκαν ως ανέφικτες και τρέλες ενός περίεργου Κεφαλλονίτη…
Είναι (σήμερα) βέβαιο ότι ο Τρίτσης ανήκε στις λίγες εξαιρέσεις πολιτικών με ευρύτερους ορίζοντες, προβληματισμούς και οράματα
Γιατί οι βασικοί άξονες της πολιτικής σκέψης του ήταν τρία ζητήματα σχεδόν παρθένα για την τότε σύγχρονη πολιτική σκέψη: Ο χώρος με την ευρεία έννοια, ο παγκόσμιος ελληνισμός συνολικά και διαχρονικά και τα δικαιώματα των ανθρώπων και των λαών σε διεθνή αλλά και τοπική κλίμακα…
Γιατί όλα αυτά τα ζητήματα τα αντιμετώπισε με φαντασία, θάρρος, γνώση και με το πρίσμα του οραματισμού που καθιστά τον πολιτικό στοχαστή…
Γιατί η θεωρητική τοποθέτηση για αυτά τα θέματα δεν παρέμενε θεωρία και λόγια αέρος αλλά συνδυάζονταν με άμεση, συγκεκριμένη και συνεπή πολιτική δράση…
Κλείνω με ένα απόσπασμα από ομιλία του στη Γενική Συνέλευση της UNESCO, στις 22 Οκτωβρίου 1987 στο Παρίσι και πέστε μου αν δεν είναι σαν να εκφωνήθηκε σήμερα:
«…Χρειαζόμαστε νέες ιδέες, μια νέα ιδεολογία ζωής πέρα από την «παραδοσιακή σοφία» που ακόμη βασιλεύει. Χρειαζόμαστε μια νέα καθαρή ιδέα ζωής. Μια νέα ιδέα οικονομικής, πολιτικής, πνευματικής ζωής. Χρειαζόμαστε όχι μια νέα οικονομική τάξη, αλλά περισσότερο, μια νέα βιώσιμη κοσμική τάξη, για τον άνθρωπο και τη φύση…»
Δυστυχώς έφυγε νωρίς… Παρεξηγημένος –τότε – από πολλούς… Είπαμε, ήταν μόνιμος στόχος, όπως κάθε νεωτεριστής (Πάντως κανείς δεν τόλμησε να τον πει λαϊκιστή όταν ως Υπουργός Παιδείας πήγαινε στα σχολεία και έπαιζε κιθάρα με τους μαθητές…) Ήταν ξένο σώμα και αυτό το ήξεραν πολύ καλά οι γύρω του άθλιοι που προσπαθούσαν να τον εντάξουν στη λογική του τέλματος και στην απραξία των ανθρώπων που είχαν πάψει προ πολλού να βλέπουν όνειρα. Ήταν άνθρωπος από άλλη εποχή και αυτό ενοχλούσε… Αναγνωρισμένος σήμερα, τουλάχιστον από όσους δεν έχουν στο κεφάλι τους το απόλυτο κενό… από όσους εξακολουθούν να ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο…
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΙΤΣΗΣ
ένας πολιτικός - οραματιστής μπροστά από την εποχή του
Την Τρίτη που μας πέρασε, την Τρίτη 7 Απριλίου, συμπληρώθηκαν 18 χρόνια από τότε που ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΙΤΣΗΣ, ο πολιτικός τον οποίο, όσοι αντιμετωπίζουν την πολιτική χωρίς «τσουβαλιδόν» αναθεματισμούς και με πίστη - ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αναπολούν και διαπιστώνουν την έλλειψή του από τη σημερινή, τω όντι απογοητευτική, πολιτική σκηνή. Γι’ αυτό και έχει μείνει στην καρδιά όσων τον πρόλαβαν, άκουσαν τον πολιτικό του λόγο, πίστεψαν και συμμερίστηκαν τα οράματά του…
Και φυσικά, κανένα μα κανένα ΜΜΕ δεν ασχολήθηκε μ’ αυτήν την επέτειο, όχι δίκην μνημοσύνου – κάτι που και ο ίδιος θα σιχαινόταν – αλλά σαν ένα λαμπρό παράδειγμα πολιτικής, πολιτικής με όραμα, φαντασία, αγώνα…
Ο Αντώνης είναι ο πολιτικός που στο Υπουργείο Περιβάλλοντος (1981-1984) που, όχι μόνο δεν δίστασε να τα βάλει αλλά «προκάλεσε» κιόλας αυτό που ονομάζουμε «διαπλεκόμενα»… Είναι ο πολιτικός που έφερε την προστασία του περιβάλλοντος στο επίκεντρο της πολιτικής (προσέξτε, πριν από 30 σχεδόν χρόνια, τότε που δεν είχαν ακόμη προκύψει θέματα όπως «φαινόμενο θερμοκηπίου»,» τρύπα όζοντος», «ερημοποίηση», «κλιματική αλλαγή» κτλ που σήμερα κυριαρχούν)… Είναι ο πολιτικός που πήρε αποφάσεις, κόντρα πολλές φορές, ακόμη και στην κοινή γνώμη, αγνοώντας αυτό που λέμε «πολιτικό κόστος»… Είναι ο πολιτικός που απομακρύνθηκε από το Υπουργείο του επειδή… «έγραψε ιστορία»… Και πραγματικά ΕΓΡΑΨΕ ΙΣΤΟΡΙΑ… Είναι ο πολιτικός που πρώτος (άντε, από τους πρώτους) που είχαν μια ολοκληρωμένη και επιστημονικά και πολιτικοκοινωνικά στοιχειοθετημένη άποψη την οποία προσπάθησε να εφαρμόσει μέσω της πολιτικής δράσης του. Αν η ιδέες του και η συγκεκριμένη νομοθεσία που προσπάθησε να προωθήσει ως Υπουργός Χωρεοταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος (τότε το Υπουργείο Δημοσίων Έργων δεν είχε ενσωματωθεί, δεν ήταν ΠΕΧΩΔΕ, - σήμερα ο Γιώργος το έχει εξαγγείλει και ο Καραμανλής το σκέφτεται, να δημιουργηθεί ξεχωριστό Υπουργείο Περιβάλλοντος) αν λοιπόν όσα είχε προτείνει είχαν εφαρμοστεί, όλοι συμφωνούν ότι η μορφή της χώρας μας θα είχε αλλάξει…
Ξεχωριστή και η παρουσία του στο Υπουργείο Παιδείας, εκεί που μίλησε για εεληνοκεντρική παιδεία, για τη γλώσσα μας (σχεδόν 30 χρόνια πριν εμείς διαπιστώσουμε ότι οι σημερινοί έφηβοι δεν ξέρουν να εκφραστούν, να μιλήσουν σωστά ελληνικά…), για την αξιολόγηση σπουδών και πανεπιστημίων (30 χρόνια πριν και βέβαια όχι με τον στρεβλό τρόπο της κ. Γιαννάκου…), για ελληνικές σπουδές που θα κατακτούσαν τον κόσμο, για την εκκλησιαστική περιουσία (περίπου 30 χρόνια πριν μας προκύψει το Βατοπέδι…)
Σε ό,τι αφορά τον Ελληνισμό, έθεσε ζητήματα που αργότερα έγιναν επίκαιρα και μπροστά στα οποία βρεθήκαμε απροετοίμαστοι. Αλήθεια πόσα χρόνια μετά θεσμοθετήθηκε το ΣΑΕ, το οποίο απαξιώθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση και έχει σχεδόν αδρανοποιηθεί; Ο Τρίτσης μίλησε στην ελληνική ψυχή αναφερόμενος στην ελληνική γλώσσα, στην ορθοδοξία, στην ανάγκη δημιουργίας Κέντρων Ελληνικών σπουδών σε όλο τον κόσμο, στην ενεργότερη πνευματική σύνδεση με τις εστίες του ελληνισμού «όπου γης», όπως χαρακτηριστικά έλεγε… τον χαρακτήρισαν συντηρητικό (!!!), προγονόπλκτο, αρχαιολάγνο…Και κείνος χαμογελούσε… Ήταν ο πολιτικός που, υπερβαίνοντας τα όρια του μίζερου εθνικισμού, προέτρεπε να κατακτήσουμε όχι εδάφη, αλλά την ιστορία μας, να γίνει η Ελλάδα Παγκόσμιο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών και να ξαναζωντανέψουμε την παρουσία του ελληνισμού στους τόπους παρουσίας του ελληνισμού – κάτι που σήμερα συνειδητοποιούμε τι ακριβώς σημαίνει.
Χρειάστηκαν λοιπόν σχεδόν 30 χρόνια (γίνομαι κουραστικός αλλά… πώς αλλιώς θα συνειδητοποιήσουμε πόσο μπροστά ήταν ο άνθρωπος;…) για να ωριμάσουν και να υλοποιηθούν από την ελληνική πολιτεία κάποιες προτάσεις και ιδέες του που εκείνη την εποχή λοιδωρήθηκαν και πολεμήθηκαν ως ανέφικτες και τρέλες ενός περίεργου Κεφαλλονίτη…
Είναι (σήμερα) βέβαιο ότι ο Τρίτσης ανήκε στις λίγες εξαιρέσεις πολιτικών με ευρύτερους ορίζοντες, προβληματισμούς και οράματα
Γιατί οι βασικοί άξονες της πολιτικής σκέψης του ήταν τρία ζητήματα σχεδόν παρθένα για την τότε σύγχρονη πολιτική σκέψη: Ο χώρος με την ευρεία έννοια, ο παγκόσμιος ελληνισμός συνολικά και διαχρονικά και τα δικαιώματα των ανθρώπων και των λαών σε διεθνή αλλά και τοπική κλίμακα…
Γιατί όλα αυτά τα ζητήματα τα αντιμετώπισε με φαντασία, θάρρος, γνώση και με το πρίσμα του οραματισμού που καθιστά τον πολιτικό στοχαστή…
Γιατί η θεωρητική τοποθέτηση για αυτά τα θέματα δεν παρέμενε θεωρία και λόγια αέρος αλλά συνδυάζονταν με άμεση, συγκεκριμένη και συνεπή πολιτική δράση…
Κλείνω με ένα απόσπασμα από ομιλία του στη Γενική Συνέλευση της UNESCO, στις 22 Οκτωβρίου 1987 στο Παρίσι και πέστε μου αν δεν είναι σαν να εκφωνήθηκε σήμερα:
«…Χρειαζόμαστε νέες ιδέες, μια νέα ιδεολογία ζωής πέρα από την «παραδοσιακή σοφία» που ακόμη βασιλεύει. Χρειαζόμαστε μια νέα καθαρή ιδέα ζωής. Μια νέα ιδέα οικονομικής, πολιτικής, πνευματικής ζωής. Χρειαζόμαστε όχι μια νέα οικονομική τάξη, αλλά περισσότερο, μια νέα βιώσιμη κοσμική τάξη, για τον άνθρωπο και τη φύση…»
Δυστυχώς έφυγε νωρίς… Παρεξηγημένος –τότε – από πολλούς… Είπαμε, ήταν μόνιμος στόχος, όπως κάθε νεωτεριστής (Πάντως κανείς δεν τόλμησε να τον πει λαϊκιστή όταν ως Υπουργός Παιδείας πήγαινε στα σχολεία και έπαιζε κιθάρα με τους μαθητές…) Ήταν ξένο σώμα και αυτό το ήξεραν πολύ καλά οι γύρω του άθλιοι που προσπαθούσαν να τον εντάξουν στη λογική του τέλματος και στην απραξία των ανθρώπων που είχαν πάψει προ πολλού να βλέπουν όνειρα. Ήταν άνθρωπος από άλλη εποχή και αυτό ενοχλούσε… Αναγνωρισμένος σήμερα, τουλάχιστον από όσους δεν έχουν στο κεφάλι τους το απόλυτο κενό… από όσους εξακολουθούν να ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου